Ale po co mi fitness?

Od dłuższego czasu staram się codziennie po południu ćwiczyć w domu przy różnych ćwiczeniach. Schudnąć to może nie schudłam za dużo bo podjadam cały czas za dużo słodyczy (to taka moja słabość od lat). Na pewno lepiej się czuję dzięki tym ćwiczeniom no i ciało jakieś takie ładniejsze się zrobiło. Ale od wczoraj nie mam siły ćwiczyć. Z takiego przyziemnego powodu. Mianowicie chodzi o śnieg. I tu nasuwa się pytanie: co ma śnieg wspólnego z brakiem chęci do ćwiczeń? Odpowiedź jest banalnie prosta i zna ją chyba każda Mama pchająca dzień w dzień wózek ze swoim małym skarbem. Nieodśnieżone chodniki to zmora sezonu zimowego. Zawsze mnie wkurzały ale jakoś dawałam radę. Od zeszłej zimy, kiedy jeszcze z gondolą chodziłam na spacery, przestałam lubić tę porę roku. A teraz kiedy Młody jeździ w spacerówce i jest trzy razy cięższy niż rok temu, to mam tej zimy serdecznie dość. A dopiero dwa dni minęły odkąd spadł śnieg. Po półtoragodzinnym spacerze wracam tak zmasakrowana, że nie mam ochoty na nic. Nogi i tyłek bolą masakrycznie a najgorzej jest z rękami. Normalnie czuję mięśnie, o których nie miałam wcześniej pojęcie, że istnieją. Myślałam, że dziś będzie trochę lepiej. Ale jakże się ja myliłam. No bo po co odśnieżać chodniki, jak wystarczy sypnąć solą i piaskiem. A potem się taka fajna breja robi, po której przejechać gorzej niż po lodzie. Dobrze, że przynajmniej buty mam na tyle dobre, że nie ślizgam się jak inne Mamy. Jedyny pozytyw jaki widzę w tej sytuacji, to taki, że może schudnę :) bo wysiłek włożony w taki spacer to prawie jak przebiegnięcie maratonu.